KAPE

KAPE

                "Ano ang amoy ng kalungkutan?"

                Isa ito sa mga tanong  noon ng aking propesor sa panitikan habang tinatalakay namin ang kanya-kanyang pagpapakahulugan at simbolo tungkol sa isang bagay na siyang magiging daan upang maipakilala mo ang iyong sarili mula sa isang bahagi ng iyong buhay.

                May mga kaklase akong sumagot ng amoy ng paa, dahil  daw  talaga namang nakakasulasok ang amoy ng paang mukhang ilang taong nailibing. Yung  iba sumagot ng alimuom,  yung iba, sumagot ng amoy ng kabinet na luma. Habang ako, nakangangang nagtataka, may amoy nga ba talaga ang kalungkutan? Paano mo maaamoy ang kalungkutan kung nararamdaman mo lang ito at hindi man lang nasasalat? Buong oras akong nag-iisip kung anong amoy nga ba ang maituturing kong nakakalungkot, maliban sa mga amoy na binanggit ng aking mga kaklase. At talaga nga bang naamoy ang kalungkutan?

                Hanggang sa natapos na ang klase, nasa isip ko pa rin ang katanungang iyon. Ano nga ba ang amoy ng kalungkutan? Anong amoy nga ba ang pag nasinghot ko ay malulungkot ako?  Marahil, katulad ng mga kaklase ko, maaiinis ako pag nakaamoy ako ng mabaho dahil sino nga ba ang magiging masaya pag nakaamoy ka nun? Maaring mainis ako sa mga amoy na sobrang tapang at masangsang, sino nga ba ang matutuwa sa amoy na yun. Oo, maasar ako at sisimangot, pero hindi malulungkot. Dahil ang kalungkutan ay malalim na nararamdaman na hindi basta-basta nagigising sa simpleng amoy lamang.

                Noong gabi ding iyon, dahil marami akong gagawin, napagdesisyunan kong magtimpla ng kape upang di makatulog. Ang pinaghalong aroma ng kape at ang damdamin kong makatapos sa isang gawin ang tila magpapapait ng gabi ko. Dito ko lang naaamoy kung ano nga ba para sa akin ang amoy ng kalungkutan. Pag nakakaamoy ako ng kape, naaalala ko ang pamilya ko sa probinsiya. Mahilig kasi ang papa ko sa kape. Wala siyang anumang bisyo, maliban sa pagkakape. Kape sa umaga kape sa tanghali. Kape sa gabi. Minsan meryenda niya, kape din.

                Isang magsasaka si tatay kaya uso sa kanya ang bumangon nang maaga. Siyempre, bilang parte ng kanyang ritwal bago sumalang sa bukid,Kape muna ang kanyang nilalagok bago pa man ang ilang inumin diyan. Kasabay niyon, pag nalalanghap namin ang aroma ng kape niya, nagigising kami bigla.  Kaya bago pa man umalis si tatay papuntang bukid, gising na rin kami at sabay-sabay kaming kakain. Ganito lagi ang senaryo sa bahay tuwing umaga. At ganitong senaryo ang gusto kong makita araw-araw, ang lagi kaming magkakasama sa umaga.

                Noong bata-bata pa ako,malapit na malapit na ako sa pamilya ko. Kaya siguro ako taong-bahay lang na di gaya ng ibang kabataan na lakwatsa dito, lakwatsa doon. Kahit utus-utusan ako sa bahay, basta nakikita ko sina mama at papa at ang mga kapatid ko, ayos lang. Minsan nga, pag may umaalis sa bahay, nalulungkot na ako at natatakot akong baka di na sila bumalik.

                Di ko alam na darating ako sa puntong ako pala ang kailangang umalis sa bahay. Mag-aaral kasi ako ng kolehiyo sa Maynila.

               

                "Ma, diyan na lang ako mag-aaral sa bayan. Ang layo ng Maynila eh,"sabi ko sa kanya. Pero ang totoo, ayoko talagang umalis sa bahay namin.

                Pero mapilit si mama. Kailangan din naman daw akong tumuklas ng bagong mundo. Ayoko mang sundin yun pero mapilit kasi sila. Sila ang magpapaaral sa akin kaya sila ang masusunod.

                Tumira ako sa bahay ng tita ko. Kahit naman sabihin natin nakatira ka pa rin sa kamag-anak mo, iba pa rin yung gigising ka sa umaga na ang nakikita mo ay ang pamilya mo.

                Simula nang tumira ako sa Maynila, hindi na ganoon kasigla ang umaga ko dahil hindi ko naamoy ang kape ni papa sa umaga. Hindi rin naman kasi mahilig sa kape sina tita. Kaya minsan, para mawala ang pagka-miss ko kina papa, nagtitimpla ako ng kape. Minsan, sumasabay pa sa pag-inom ko ng kape yung ad ng isang brand ng kape. Para kanino nga ba ako bumabangon?

                Hindi naman kasi biro ang mag-aral sa kolehiyo. Bukod sa malayo ako sa pamilya ko, daan-daang mga project, terms papers, reports at kung  anu-ano pang paper works ang ipapagawa sa akin. Minsan nga, gusto ko na ring sumuko. Hindi ko masabi sa tita ko na nahihirapan ako lalo pa't pati pagbiyahe ko ay nakakadagdag sa stress ko.  Ang biyahe mula Taguig hanggang Maynila ay umaabot ng isang oras at talagang nakakapagod. Pero isang tasa lang ng kape, nabubuhay ulit ako. Kasi ang kape sa akin ay parang isang pagpapaalala ng papa na sa bawat pagdilim ng kalangitan, may bagong umagang nag-aabang. Kaya sa tuwing nakakaamoy ako ng kape, naaalala ko si papa, si mama at ang mga kapatid kong nasa probinsya.Kahit nalulungkot ako dahil hindi ko na sila kasama pag nakakaamoy ako ng kape, napabubuhayan naman ako at matitiis ko ang anumng pait ng mga bagay at pangyayaring dumating sa buhay ko. Kaya naman, lalo ko pang pinag-iigihan ang mga ginagawa ko, kasi umaasa din sila na makakamit ko yung mga pangarap ko.  Pero  sa tuwing nakakaamoy ako ng aroma ng kape, kahit ito ang nagsisilbing motibasyon ko, hindi ko pa rin maiwasang hindi malungkot dahil namimiss ko ang pamilya ko sa probinsya.

                Kaya minsan pag nagkakape ako, malungkot man ako, lalo kong pinag-iigihan ang lahat ng aking ginagawa. Kung sakali mang magtagumpay ako, maaari na akong bumalik sa pamilya ko at bumili ng maraming kape para kay tatay. At babalik ang kasiyahan ko sa tuwing nakakaamoy ako ng aroma ng kape.