Tiyan

Sa dagat ng mga metal na bagay

Naroo’t may nilalang na naglalahad ng kamay,

Kumakatok sa bintana ng bawat sasakyan

Ang gayak ay basah’t may grasa ang katawan.

Dala ang yapak na hindi sinapinan

Ramdam ang init sa maduming daanan

Ang mga kuko’y mahahaba’t sing-itim ng aspalto

Tumutulo ang pawis, naririnig ang pag-ubo.

Ang tihayang palad, barya ang laman

Pamatid uhaw, pumupuno ng tiyang kumakalam

Kahit bente singkong tangan ng munting kamay

Ngiting alanganin ang sa mukha’y matutunghay.

Sa dagat ng mga metal at kotseng kumikinang

Naroo’t nakapo ang bundat na nilalang

Nakatunghay sa bintana ng kanyang sasakyan

Nakagayak ng mamahaling ginto sa katawan.

Dala ng paa ang pilak na sapin

Among ang pabangong sa Paris binili.

Mga kuko’y napinturahan ng mamahalin

Ang katawan ay pinuno ng gintong palamuti.

Tikom ang palad, kahit humihiga sa pera

Busog ang tiyan, ang magara ang dighay.

Kahit ang halaga ng sasakya’y isa lang barya

May ngiti pa ring di mawari kung ito’y tagumpay.