Rosas
Ni Alma V. Reynaldo
Umihip sa hardin ang hanging malamig
Nang unti-unting bumukadkad ang rosas na marikit
Dalisay na ubod ang umusbong na pag-ibig
Na sinlinis ng tubig sa batis na tahimik.
Ang rosas na dumanas ng pag-ibig na matamis,
Ay tunay na nakaranas ng saglit na pagngiti.
Unti-unting bumalot ang nakakikilabot na pagtangis,
Na sing-ingay ng tubig na bumubulwak sa batis.
Ang yuming parang araw at nagliliwanag ang sikat,
Ay tila espadang sa puso ay sumusugat.
Ang haplos na dating sa puso ay sumusuyo,
Ay tila kurot sa pusong nagdudulot ng dugo.
O, pag-ibig na tila nagdudulot ng sumpa
Sa mayuming puso ng isang dalaga.
Bumubulong, sumisigaw, nanunuot sa tainga.
Hinahampas ang talulot nito’t unti-unting nalalanta.
Kung pag-ibig ang lumisan sa umiibig nang wagas,
Ang talulot na mayumi’y talo ng tinik na matalas.
Maaring sa mata’y walang naidududlot na lagim.
Ngunit ‘pag dinama mo’y tumutusok nang malamim.
No comments:
Post a Comment